Dit is kennelijk wat 'we' willen.

9/11 was een keerpunt in het einde van de geschiedenis waar men in de jaren '90 over juichte. We gingen gewoon weer terug in de tijd. En met iedere nieuwe gebeurtenis vielen er schellen van ogen. De moord op Fortuyn, niet door een moslim maar wel 'ter bescherming van vreemdelingen' gepleegd. De moord op Van Gogh, wel door een moslim. Nog meer schellen vielen af, maar het zorgde niet voor stringenter integratiebeleid - of nou ja, op die ene verbanning van Ayaan na dan. De verkeerde weggejaagd, samen met haar belangrijke verhalen en strijdlust.

We dachten dat Charlie Hebdo de omslag zou zijn. Een aanslag in het hart van het vrije woord, en tegen de vrije pers nota bene. Wat we kregen was een hashtag, krokodillentranen en daarna toch die zachtjes gemompelde maar retorisch resoluut gecreëerde drogreden: 'Die tekeningetjes waren toch ook wel heel beledigend...' 

Daarna dachten we dat Bataclan de kat eindelijk de bel aan zou binden. Een concertzaal vol jonge, stadse, progressief-hedonistische jongeren. Die bier drinken, rockmuziek beleven en geen vlieg kwaad doen. Afgeslacht, uit naam van Allah! Maar niks hoor. Het was een godsgeschenk voor regressief links en hun media dat die Jesse Hughes, de zanger van Eagles of Death Metal, er wel hele rare complottheorieën op nahield. Bovendien is ie zelf ook een conservatief religekkie dus enfin en zie je wel: islamkritiek is gewoon extreemrechtse xenofobie.

In de jaren die volgden, is onze afschuw vaak getart met beelden uit het kalifaat, maar hoeveel "pray for" hashtags er ook hun moedeloze rondjes maakten en hoeveel gebouwen we ook moesten verlichten met vlaggen van westerse landen - schellen bleven vallen, maar niet op de plekken waar het er toe kan doen: niet in mainstream media, niet in de politiek, niet in daadkrachtig beleid. 

Vrachtwagens over een boulevard in Nice, een kerstmarkt in Berlijn of winkelstraten in Stockholm en Barcelona: schuld van 'witte busjes'. Bommen op Zaventem en in de Brusselse metro, nota bene onder de neus van het EU hoofdwartier: geen beweging in het beleid. Uiteengereten kindertjes en hun moeders tijdens een concert in Manchester: Don't look back in anger. En terwijl het kalifaat langzaam kapotgebombardeerd werd, bleven de grenzen open voor migratie uit moslimlanden terwijl stemmen opgingen over de vraag hoe we al die arme uitgereisde idealisten en hun kroost kunnen repatriëren om ze in onze troostende armen te sluiten, na hun gefaalde bedevaart naar de vrome oases van maniakale moordlust.

\